Chicha, charque & carnaval!

Mijn eerste week in Cochabamba begon niet echt goed: ik heb heel de week ziek op bed gelegen. Uiteraard had ik buikpijn en ik kon niks eten. Na een paar dagen ben ik toch maar naar de dokter geweest, en die vermoedde dat ik een amoebe had, een soort parasiet (ieww). Dat schijnt hier heel normaal te zijn. Ik kreeg antibiotica en toen voelde ik me de volgende dag al wat beter, dus dat was fijn.
De week erop was ik weer fit en toen kon ik eindelijk naar m'n stage. Irene en ik gingen samen naar dezelfde locatie (er zijn 2 locaties) om te kijken wat we kunnen gaan doen. Performing Life richt zich op de armere kinderen in de dorpjes rondom Cochabamba in de bergen. We komen daar door een Trufi te nemen, dat is een soort taxi die altijd een bepaalde route rijdt en waar je in- en uit kan stappen wanneer je wilt. Het kost altikd 2 Boliviano's l, of je er nou lang of kort in zit maakt niks uit. Als je dan met de Trufi door de dorpjes rijdt zie je echt hoe arm ze daar zijn. Alle huizen zijn kapot, alles is vies, de straten bestaan gewoon uit zand en steentjes en overal lopen (zwerf)honden los. Perdorming life wil de kinderen uit deze buurten stimuleren om op school te blijven, want soms stopoen ze met school om bijvoorbeeld te gaan werken. Niet dat dit altijd hun eigen keus is, soms moet het van de ouders. Die waren ook zo jong toen ze moesten gaan werken. Sommige ouders spreken zelfs geen Spaans, maar alleen Quechua.
Maar goed, als ze dan buiten school naar Performing Life komen, kunnen ze nieuwe dingennleren. Er is een circusprogramma, daar leren ze jongleren, op een eenwieler fietsen etc. Dit is goed voor hun zelfvertrouwen. Ook krijgen ze wat extra educatie, de scholen daar zijn niet echt goed. Irene en ik hebben al veel ideeën over wat we kunnen gaan doen.

De eerste vrijdag van de maand brengen Bolivianen offers aan Pachamama, moeder aarde. Dit gaat gepaard met wat rituelen. Irene en ik wilden dit wel eens zien. We gingen naar een plek waar het erg leuk scheen te zijn, samen met wat huisgenoten. We kregen chicha, het lokale drankje. Het smaakte naar een soort sinaasappelsap met prik! Elke groep kreegn een grote kom met chica en een soort halve kokosnoot die dienst deed als beker. Voordat je drinkt kijk je iemand aan en moet je 'alud' zeggen. Dan drink je de chicha, schep je de kokosnoot weer vol en geef je hem aan degene tegen wie je 'salud' hebt gezegd (de Bolivianen zeggen overigens bijna bij elk slokje 'salud' hihi). Ondertussen maakte de sjaman een vuur en bereidde het ritueel voor. Ik kon tijdens het ritueel niet alles verstaan, maar het was in ieder geval erg feestelijk. Er gingen eieren rond die je over een plek op je lichaam moest wrijven waar je pijn had en je kon wat cocabladeren pakken en in je mond doen (vies). Dit alles verdween in het vuur, samen met nog wat andere dingen, zoals sigaretten, nepgeld en confetti. Daarna was het natuurlijk feest! De volgende dag was er hier nkg een grote carnavalsoptocht, maar eerst gingen we nog ergens eten. We bestelden pique, een grote schaal met vlees, aardappelen, worstjes, kaas en uien. Ook hadden we charque besteld, dat is een soort gefrituurd lamavlees. Was best lekker! Daarna gingen we naar de tennisclub van een jongen die bij ons in huis woont om vanaf daar naar de optocht te kijken, want je moest kaartjes kopen om op de tribune te zitten en vanaf daar konden we het ook zien. Ook hebben we veel nieuwe mensen ontmoet, iedereen was erg aardig en gastvrij. Later op de avond konden we nog wel even vanaf de tribune kijken, de optocht was echt super om te zien. Iedereen zag er mooi uit, de dansers (caporales) hadden outfits aan met glitters en ze deden een traditionele dans, het was heel mooi! De optocht duurde in totaal zo'n 12 uur en was echt wel spectaculair.
Nou, een hoop meegemaakt en hopelijk gaan Irene en ik nog veel meer beleven!